Op weg naar het ontbijt ontmoet ik het koppel dat een dagje voorloopt op mij.
Ik pols naar hun eetervaring.
De dag voordien waren ze te gast in restaurant Albatros en daar waren ze ten zeerste over te spreken.
Alleen was het gisteren sluitingsdag.
Over gisteren ... geen goed woord.
Ook de beide jongedames die gelijktijdig met mij fietsen vonden het maar niks en zijn ook niet van plan naar dat restaurant terug te keren.
Na het ontbijt fiets ik langs de traiteur.
Ik koop een heerlijk duo van tabouleh.
Je voorziet op het platteland in Frankrijk best in je proviand en drank.
De meeste kleine dorpjes liggen slapend in de zon.
Geen bakker, geen slager, geen winkel, geen apotheek.
Niets!
Ik zal de kerktrappen verkiezen boven een bankje in de zon om mijn lekker lunch te eten.
De langste tocht leidt naar het Mémorial Charles de Gaulle (en ook langs de abdij waar ik gisteren al naar toe fietste).
Je ziet het typische kruis al van ver boven het landschap uitsteken.
Een duidelijke landmark.
Het roadbook leidt mij naar de busparking.
Van hieruit kan je te voet het Mémorial bereiken.
Ik maak mijn fiets vast aan een omheining en schakel de Loxure voor de eerste keer in.
Mijn helm en fietstas maak ik mee vast met het kettingslot.
Het blijkt nog een heel eind stappen naar het Mémorial.
Een aanwijzing naar de autoparking was beter geweest. Niet zo ver, maar ook geen fietsstalvoorzieningen.
Wil je het kruis frontaal fotograferen dan moet je via de kassa passeren.
Ik hou het op een zijdelingse foto en fotograferen ook het uitgerekte standbeeld aan de ingang.
Nog even een kort bezoek aan het kerkhof waar De Gaulle begraven ligt.
La boisserie fiets ik voorbij.
Het is heet vandaag.
In de buurt van het Mémorial ben ik een cafeetje gepasseerd maar heb er niet aan gedacht om mijn drinkbus bij te vullen.
Het werk van barmhartigheid komt er in de vorm van een lieve mevrouw die ik aanspraak als ze haar huis verlaat. Mijn vraag naar fris water voor mijn drinkbus wordt hartelijk beantwoord.
Naast een vers gevulde drinkbus krijg ik ook een glas limonade aangeboden en ... een leuke babbel.
Te heet om te fietsen vindt zij, en dat vond de mevrouw in de traiteurszaak ook.
Als ik op het punt kom waar de fietstocht mij opnieuw naar de abdij zal leiden, kies ik voor een andere weg.
Alle wegen leiden naar Bar sur Aube.
Aangekomen bij het hotel is er een andere baliemedewerker.
Die geeft mij de voucher voor het restaurant vanavond.
Je raadt het: Le Montagnard, hetzelfde restaurant als gisteren.
Ik zeg hem dat ik daar niet terugga.
Hij argumenteert dat alle andere restaurants gesloten zijn.
Ik heb inderdaad heel veel gesloten zaken gezien gisteren bij de verkenning van het stadje.
Ik informeer uitdrukkelijk naar de Albatros.
Gesloten is zijn antwoord.
Ik besluit op verkenning te gaan. Nog tijd genoeg voor etensuur.
in het slechtste geval moet ik toch terug, maar vraag ik om à la carte te eten en bij te passen.
De borden van mijn buren gisteren zagen er beter uit dan wat ik te eten kreeg.
Hoewel, een restaurant dat zuivere balsamicoazijn als vinaigrette op de sla gebruikt, daar heb ik mijn bedenkingen bij.
De Marokkaan blijkt gesloten met een bord aan de deur voor jaarlijkse vakantie.
Bij de Albatros kan ik niet echt iets opmaken over open of gesloten vandaag.
Wel over te nemen omwille van pensioen.
Ik bots op een wegwijzer naar Le cellier des moines, maar vind niet direct de juiste locatie.
Op een reclamebord in het centrum van Bar sur Aube staan alle sponsors en moeten er lichtjes gaan branden als je op het knopje van een zaak duwt.
Geen lichtjes, maar wel een websiteadres.
Even surfen en zien dat er ook een reservatieapp op de website staat.
Die probeer ik dan maar uit. Als ze open zijn, kan ik reserveren.
En hoera, het lukt.
Tafel voor 1 persoon om 19 uur.
Gelukkig heb ik de app geprobeerd, bij aankomst zal immers blijken dat het restaurant volzet is.
Terug naar het hotel in afwachting van dinnertime.
Daar zijn de beide jonge dames in discussie met de baliemedewerker.
Ook zij willen niet terug naar Le Montagnard.
Hetzelfde riedeltje dat andere restaurants gesloten zijn en dat hij niets kan doen.
De dames weten blijkbaar dat de Albatros wel open is vanavond en vragen om de zaakvoerder te spreken.
Ik hoor nog een stukje van dat gesprek dat beëindigd wordt met de mededeling dat men zijn best zal doen.
Ik vertrek naar Le cellier des moines.
Een overheerlijk diner.
Keuze à la carte of uit verschillende menu's met 2, 3 of 4 gangen.
Bordje op de tafel dat er vandaag kalfszwezeriken zijn, als afzonderlijk gerecht of met opleg van 10 euro in het menu dat ik gekozen heb.
Glaasje champagne als aperitief, glas rode wijn bij het eten.
Het kaasbordje als afsluiter is echt te veel om helemaal te eten. Ik laat nog een paar stukjes over en keer meer dan voldaan terug naar het hotel.
In het voorbijlopen merk ik de dames op aan tafel in de Albatros.
Ik zwaai, zij wenken mij binnen voor een aangename babbel.
Een blik op hun bord zegt mij dat ik een goeie keuze gemaakt heb.
Uiteraard kwam die met een prijskaartje.
Dat heb ik er best voor over voor deze kwaliteitsmaaltijd.
Moe maar tevreden 😉
