Epiloog

Mijn eerste solofietsvakantie is mij bijzonder goed meegevallen.
De autorit nam ik ook vroeger al alleen voor mijn rekening, maar dan wel met zus aan mijn zij.
In kilometers aan het stuur maakt dat geen verschil en de Champagne is nu ook niet het einde van de wereld.

Wat mij als solo-reiziger opvalt, is dat mensen je sneller aanspreken en ... dat ik zelf ook sneller mensen aanspreek.
Verder verloopt alles op je eigen tempo (behalve het afleveren van de bagage bij transfer naar een ander hotel)

Smaakt naar meer en staat ook voor 2025 op mijn programma 😊

Naar huis

Waze ingesteld en voor de route met minste péage gekozen. 
Dat ging op de heenreis vlug, dat zal nu niet anders zijn.

Fietsdrager op de auto, koffer in de koffer, fiets op de fietsdrager en op naar huis.

Geen traiteur in de buurt en de kleine supermarkt biedt niet veel mogelijkheden voor een lunch om mee te nemen.
Er moet getankt worden en daar kan meteen ook een lichte lunch aangekocht worden.
De plannen zijn om die bij Le Sanglier op te eten.
Dat plan zal niet doorgaan.
File! Aanschuivers voor brandstof en ev-laden en op dat uur ook om te picknicken veronderstel ik.
Ik kies de rustige afslag voor de vrachtwagens en rij de autosnelweg weer op naar de volgende uitrit.
De uitrit waar ik op de heenweg geen picknickplek vond.
Bij nader inzien is de eerste parkeerplek die je tegenkomt een carpoolparking en moet je verder richting dorp rijden.
Hier herken ik een plekje waar we met de meisjesbus naar de Champagne ook al gestopt zijn.
Het bankje staat jammer genoeg in de volle zon, maar de auto kan in de schaduw.

En van hieruit is het recht naar huis.

Terug naar Piney

Ik ben bij de vroege ontbijters. De eerste eigenlijk.
De baliemedewerker vroeg me gisteravond wanneer ik wou ontbijten.
Om 8 uur was niet meer mogelijk.
Er zijn 38 plaatsen in de ontbijtzaal en er zijn 54 gasten waarvan de meerderheid al gekozen heeft voor 8 uur.
Dan liever iets vroeger en in alle rust.

Dat maakt natuurlijk dat ik ook bijzonder vroeg ben voor een eerder korte rit terug naar Le Tadorne.
Eerst een ommetje via de traiteur om een lunchpakket in te slaan.
Keuze zat met pastasalade en een gevarieerde aardappelsalade.
Gaat vlot in mijn fietstas.
Vandaag is ook Le Marché geopend en is de hoofdweg verkeersvrij.
Even te voet dus.

De route verloopt deels langs het meer.
Op de GPS zie ik en symbooltje voor een picknickplek aan de overkant van de weg in bosrijk gebied.
Doe ik.
Verschillende picknicktafels lekker in de schaduw.
Als ik bijna klaar ben met mijn lunch komt er een gezin met jonge kinderen aan op zoek naar een grote tafel.
Ik zie ze lonken naar mijn plekje (toegegeven in de rust die er nog was bij aankomst heb ik de grootste tafel gekozen met het mooiste uitzicht).
Ik spreek ze aan en zeg ze dat ik net ga opruimen om te vertrekken.
De kindjes hebben cadeautjes bij. Blijkt niet om ze zoet te houden maar om straks de verjaardag van een neefje te vieren met picknick en ... cadeautjes.

Onderweg ben ik binnen gegaan in een soort toeristisch bureau annex infocentrum over vogels en natuur.
De omgevingskaart had ik per ongeluk in mijn valies gestopt, maar hier hebben ze deze ook.
Een kort vraaggesprek over de mogelijke route rond het meer (ik heb nog veel te veel tijd om die laatste kilometers naar het hotel af te leggen).
En zo ga ik op weg rond het meer.
De eerste kilometers rij ik nog behoorlijk ver van het meer en is het eerder in de verte links van mij te zien.
Maar dat verandert vrij snel.
Fietsen langs het meer en langs de stranden die met dit weer druk bezocht worden.
Uiteindelijk zal ik nog te vroeg zijn en is de kamer nog niet klaar, de bagage nog niet aangekomen.
Gelukkig is de gastvrouw zo vriendelijk mij van een frisse fles San Pelegrino te voorzien, waarna ik plaatsneem op het (gesloten) terras.
Beetje misleidend voor andere toeristen natuurlijk dat er iemand op het terras zit met een consumptie.
Dat wekt de indruk dat het café en het hotel open zijn.

Na een dik halfuur kan ik uiteindelijk toch naar mijn kamer, de bagage komt later.

Het laatste avondmaal in Le Tadorne.
Viergangen en lekker.
Ik babbel nog even met de jongedames voor ik naar mijn kamer trek om mijn koffer te herschikken.
Het fietsen zit er op.

Morgen naar huis.

Dubbele rondrit

Op weg naar het ontbijt ontmoet ik het koppel dat een dagje voorloopt op mij.
Ik pols naar hun eetervaring.
De dag voordien waren ze te gast in restaurant Albatros en daar waren ze ten zeerste over te spreken.
Alleen was het gisteren sluitingsdag.
Over gisteren ... geen goed woord.
Ook de beide jongedames die gelijktijdig met mij fietsen vonden het maar niks en zijn ook niet van plan naar dat restaurant terug te keren.

Na het ontbijt fiets ik langs de traiteur.
Ik koop een heerlijk duo van tabouleh.
Je voorziet op het platteland in Frankrijk best in je proviand en drank.
De meeste kleine dorpjes liggen slapend in de zon.
Geen bakker, geen slager, geen winkel, geen apotheek.
Niets!
Ik zal de kerktrappen verkiezen boven een bankje in de zon om mijn lekker lunch te eten.

De langste tocht leidt naar het Mémorial Charles de Gaulle (en ook langs de abdij waar ik gisteren al naar toe fietste).
Je ziet het typische kruis al van ver boven het landschap uitsteken.
Een duidelijke landmark.
Het roadbook leidt mij naar de busparking.
Van hieruit kan je te voet het Mémorial bereiken.
Ik maak mijn fiets vast aan een omheining en schakel de Loxure voor de eerste keer in.
Mijn helm en fietstas maak ik mee vast met het kettingslot.
Het blijkt nog een heel eind stappen naar het Mémorial.
Een aanwijzing naar de autoparking was beter geweest. Niet zo ver, maar ook geen fietsstalvoorzieningen.
Wil je het kruis frontaal fotograferen dan moet je via de kassa passeren.
Ik hou het op een zijdelingse foto en fotograferen ook het uitgerekte standbeeld aan de ingang.
Nog even een kort bezoek aan het kerkhof waar De Gaulle begraven ligt.
La boisserie fiets ik voorbij.

Het is heet vandaag.
In de buurt van het Mémorial ben ik een cafeetje gepasseerd maar heb er niet aan gedacht om mijn drinkbus bij te vullen.
Het werk van barmhartigheid komt er in de vorm van een lieve mevrouw die ik aanspraak als ze haar huis verlaat. Mijn vraag naar fris water voor mijn drinkbus wordt hartelijk beantwoord.
Naast een vers gevulde drinkbus krijg ik ook een glas limonade aangeboden en ... een leuke babbel.
Te heet om te fietsen vindt zij, en dat vond de mevrouw in de traiteurszaak ook.

Als ik op het punt kom waar de fietstocht mij opnieuw naar de abdij zal leiden, kies ik voor een andere weg.
Alle wegen leiden naar Bar sur Aube.

Aangekomen bij het hotel is er een andere baliemedewerker.
Die geeft mij de voucher voor het restaurant vanavond.
Je raadt het: Le Montagnard, hetzelfde restaurant als gisteren.
Ik zeg hem dat ik daar niet terugga.
Hij argumenteert dat alle andere restaurants gesloten zijn.
Ik heb inderdaad heel veel gesloten zaken gezien gisteren bij de verkenning van het stadje.
Ik informeer uitdrukkelijk naar de Albatros.
Gesloten is zijn antwoord.
Ik besluit op verkenning te gaan. Nog tijd genoeg voor etensuur.
in het slechtste geval moet ik toch terug, maar vraag ik om à la carte te eten en bij te passen.
De borden van mijn buren gisteren zagen er beter uit dan wat ik te eten kreeg.
Hoewel, een restaurant dat zuivere balsamicoazijn als vinaigrette op de sla gebruikt, daar heb ik mijn bedenkingen bij.
De Marokkaan blijkt gesloten met een bord aan de deur voor jaarlijkse vakantie.
Bij de Albatros kan ik niet echt iets opmaken over open of gesloten vandaag.
Wel over te nemen omwille van pensioen.
Ik bots op een wegwijzer naar Le cellier des moines, maar vind niet direct de juiste locatie.
Op een reclamebord in het centrum van Bar sur Aube staan alle sponsors en moeten er lichtjes gaan branden als je op het knopje van een zaak duwt.
Geen lichtjes, maar wel een websiteadres.
Even surfen en zien dat er ook een reservatieapp op de website staat.
Die probeer ik dan maar uit. Als ze open zijn, kan ik reserveren.
En hoera, het lukt.
Tafel voor 1 persoon om 19 uur.
Gelukkig heb ik de app geprobeerd, bij aankomst zal immers blijken dat het restaurant volzet is.

Terug naar het hotel in afwachting van dinnertime.
Daar zijn de beide jonge dames in discussie met de baliemedewerker.
Ook zij willen niet terug naar Le Montagnard.
Hetzelfde riedeltje dat andere restaurants gesloten zijn en dat hij niets kan doen.
De dames weten blijkbaar dat de Albatros wel open is vanavond en vragen om de zaakvoerder te spreken.
Ik hoor nog een stukje van dat gesprek dat beëindigd wordt met de mededeling dat men zijn best zal doen.
Ik vertrek naar Le cellier des moines.

Een overheerlijk diner.
Keuze à la carte of uit verschillende menu's met 2, 3 of 4 gangen.
Bordje op de tafel dat er vandaag kalfszwezeriken zijn, als afzonderlijk gerecht of met opleg van 10 euro in het menu dat ik gekozen heb.
Glaasje champagne als aperitief, glas rode wijn bij het eten.
Het kaasbordje als afsluiter is echt te veel om helemaal te eten. Ik laat nog een paar stukjes over en keer meer dan voldaan terug naar het hotel.

In het voorbijlopen merk ik de dames op aan tafel in de Albatros.
Ik zwaai, zij wenken mij binnen voor een aangename babbel.
Een blik op hun bord zegt mij dat ik een goeie keuze gemaakt heb.
Uiteraard kwam die met een prijskaartje.
Dat heb ik er best voor over voor deze kwaliteitsmaaltijd.

Moe maar tevreden 😉

Naar Bar sur Aube

Vandaag staat de rit naar hotel 2 op het programma.
Een eerder korte rit.
In het roadbook zijn vanuit Bar sur Aube 3 rondritten voorzien.
Een 'lange' van zo'n 53 km.
Een gemiddelde van zo'n 40 km.
Een korte van zo'n 26 km.
Er is maar 1 rondritdag.

Ik heb besloten om bij aankomst in Bar sur Aube (wat sowieso te vroeg zal zijn voor inchecken en vooral aankomst van de bagage) om de gemiddelde rondrit te koppelen aan het traject naar het hotel.
40 + 50 is 90, met een e-bike moet dat goed te doen zijn.

Bij aankomst in Bar sur Aube ga ik op zoek naar het hotel.
't is te zeggen, ik vraag de weg aan een voorbijganger. Blijk ik met mijn rug naar het hotel te staan.
Mijn hotelgids is afkomstig uit Portugal en woont al geruime tijd in Bar sur Aube.
Hij heeft een grappig exotisch accent.
We nemen afscheid en ik schik mijn papieren om de rondrit naar de abdij van Clervaux aan te vatten.
Kom ik de man opnieuw tegen die zich wellicht afvraagt waarom ik niet binnengegaan ben in het hotel.

Een deel van de abdij staat in de steigers en is volledig ommuurd.
Maar even verder blijkt de grote poort open te staan en kan je het domein betreden. In en uit kan gratis, wil je de gebouwen binnenin bekijken, dan moet je aansluiten bij een gegidste rondgang.
Doe ik niet.

Bij het buitenkomen spreken 2 fietsers mij aan. Ik herken ze van de dag voordien in Piney, zij herkennen mij niet (gisteren in 'burgerkleren', vandaag in fietsoutfit met helm en zonnebril).
Ze willen via de binnenplaats van de abdij de route verderzetten, maar dat kan niet.
Je moet errond.
Ik volg de wegwijzer naar een memorial begraafplaats en pik dan weer in op de route richting Bar sur Aube.

Inchecken, opfrissen, voucher voor het diner ophalen en het stadje verkennen.
Voortschrijdende leegstand én heel wat handelszaken die vakantie houden.
Wel open, een klein terras waar je cocktails, mocktails, kleine hongerstillers en ... uiteraard champagne kan bestellen.
Je betaalt hier voor een mooi glas champagne minder dan bij ons voor een glas wijn.
Ik spot ook een traiteur met kant-en-klare koude gerechten. Dat opent perspectieven voor een lunchpakket voor morgen. De vriendelijke dame achter de toog verzekert mij dat ze morgenochtend al zeer vroeg open zijn. Lang voor ik op de fiets zal stappen.

Ik ben nog te vroeg voor het restaurant maar mag in afwachting al plaats nemen op het terras.
Vriendelijke jongelui, de uitbaters, maar wat er op je bord komt ...
Het eten is niet OK en na de lekkere keuken in Piney echt een afknapper.
Gelukkig heb ik leuk gezelschap uit het Leuvense aan het tafeltje naast mij.
De man is een fietser, dus hebben we direct een gespreksonderwerp én afwisseling voor meneer in de dagelijkse gesprekken met mevrouw.

1 ding staat voor mij vast, hier kom ik niet terug om te eten.
Aan andere tafeltjes zaten de reisgenoten die dezelfde reis fietsen.
Benieuwd wat zij van dit restaurant en het eten vonden.
Bij aankomst in het hotel bespreek ik dit met de receptioniste. Zij bekijkt welk restaurant er voor morgen geboekt is. Het wordt een Marokkaans restaurant.

Naar Troyes

Wakker voor de wekker.
Redelijk vroeg uit de veren en bij de eersten aan de ontbijttafel.
Het is zo'n mooi weer dat er buiten ontbeten wordt.
Mooi aanbod. Sap zelf te persen, eitjes zelf te koken.
Kaas en charcuterie, brood en croissants en koeken.
Confituren, choco, kazen, ...
Yoghourt en ontbijtgranen.
Je kan je fietsdag goed gevuld inzetten.

Bij de start toch even fout gereden, maar de foute weg was de betere weg.
Rustiger, langere tijd weg van druk verkeer.
Gelukkig gisteren 1 van de wegwijzers gezien die in het roadbook vermeld staan.
Zo wist ik snel het juiste spoor te vinden.

Blij dat ik elektrisch rij.
Glooiend landschap, op en af.
De GPS-tracks geven mooi de route aan.

Troyes binnenkomen is niet evident met de fiets.
Druk, druk, druk verkeer.
Ik week af van de route om naar La maison du vélobij het station te fietsen.
Volgens de website kan je daar je fiets voor 1 euro per dag bewaakt stallen.
Niets is minder waar.
En het was een staaltje Kafka dat ik te horen kreeg.

Stallen kan enkel in het filiaal bij de kathedraal.
Maar een badge voor de stalling moet je ophalen in het filiaal aan het station.
Daar moet eerst een soort contract opgemaakt worden, waarbij je identiteitskaart nodig is.
Het opstellen van dat contract neemt zo'n 20 minuten in beslag.
Daarna kan je met de badge naar het filiaal aan de kathedraal.
De badge moet nadien terug ingeleverd worden in het filiaal aan het station.

Lijkt niet direct een stimulans.

De dame was heel vriendelijk.
En toen ik haar het voorbeeld van Den Bosch schetste, zei ze dat wij bij ons (sic) verwend zijn.
Dat zij nog maar een jaar bezig zijn en dat het langzaam gaat.
Maar het gaat ...
Met deze manier van werken denk ik niet dat het een succesvol initiatief wordt.
Vanavond hoorde ik van een ander koppel hier in het hotel aan wie ik over de website verteld had dat ze ook langsgeweest zijn en uiteindelijk ook met de fiets aan de hand moesten afdruipen.
Er werd hen gezegd dat er in de buurt van de kathedraal voldoende fietsrekken zijn waaraan je je fiets kan vastmaken en dat er veel camera's staan.
Tja.

Ik downloadde een stadswandeling bij Euroreizen.
3,5 km met start en eindpunt in de buurt van het station.
Het laatste stukje naar het station ben ik niet meer teruggekeerd.
Troyes uitfietsen was ook niet altijd even simpel.
Er ligt wel een fietspad (dat ik dus gemist had) maar je moet het weten.
Een paar boze chauffeurs (eentje scheerde opzettelijk rakelings langs mij, een andere riep mij toe dat ik op het fietspad moest fietsen, wat ik wel wilde, maar ...)
Het fietspad is bij de start een beetje in disguise, eerder een voetpad dan een fietspad.
Maar bij kruisingen blijkt het groen geschilderd en zijn er fietssymbolen aangebracht
Van zodra ik dat gezien heb, ben ik op het fietspad gaan rijden.
Geen boze chauffeurs meer.

De terugrit was mooier dan de heenrit.
Langs de meren en de voies vertes.
Bij het zoeken naar een geocache werd ik door een meneer op de fiets aangesproken.
Blijkt hij zowat een collega van mij te zijn.
Inspecteert fietsroutes en overhandigde mij een kaartje met o.m. het webadres voor meer info.
Hij vroeg me ook of ik langs de ondergelopen weg gepasseerd was.
Dit had hij al enkele keren gemeld, maar er was nog geen beweging, laat staan verbetering gekomen.
Fietsers in het hotel hadden we ervoor gewaarschuwd.
Dus toen ik het bordje 'route inondée' zag heb ik de shortcut door het oversteken van de grote weg gekomen ipv er onderdoor te gaan.
Andere fietsers die ik eerder al ingehaald had en na het cachen voor mij zag rijden hebben wel voor waterfietsen gekozen.
(Als 'eenzame' fietser zijn er vaker gesprekjes met anderen die onderweg zijn)

Bijna thuis zag ik na een paar kilometer dat er nog een ommetje in het roadbook stond.
Bij nader inzien blijkt dat een stukje van de route van morgen te zijn.
Ik ben omgekeerd om het ommetje er nog bij te nemen, door het bos en langs het meer.

Ook vanavond een heerlijk viergangendiner.
Koffer staat klaar voor bagagevervoer morgen (nog enkel wat toevoegingen van pyjama en toiletgerief).
En alle batterijen worden/zijn opgeladen.
Ook de mijne.

Met vlot verkeer richting Piney

De overkant stonden ze stil van in Aalst tot in Wetteren.
Maar mijn richting uit was er geen file te bespeuren.

Rechtsomkeert gemaakt op de Zuidlaan.
Het flesje champagne dat ik koel gezet had voor bij aankomst, stond nog netjes in de koelkast.
En het diepgevroren hoesje ... was niet diepgevroren.
Gelukkig had ik nog een ijsblok over.

Iets over halfweg voor een tweede keer de autosnelweg verlaten om te lunchen.
De eerste poging was zo halfslachtig.
Er staat een wegwijzer naar een picknickplek, maar eens je die volgt komt er geen vervolg meer en is er enkel een ongezellige parking met een paar boomstammen.
Demi tour en de grote parking van Le Sanglier opgezocht.
Veel volk daar, maar ook veel picknickbanken, zelfs in de schaduw.
Mijn plekje uitgekozen en mijn koud schoteltje verorberd.
Ik was nog maar net aan het afruimen toen er al gegadigden op mijn plekje aasden.

Piney is maar een voorschoot groot.
Hotel snel gevonden en ingecheckt.
De auto kan in een zijstraat veilig langparkeren.
Vlak bij het zwembad zei de hoteleigenaar.
Alleen is dat zwembad moeilijk te vinden zonder aanwijzingen.

Wificode ontvangen, toegewezen aan kamer 2.
Ruime kamer voor een single reiziger.

4-gangendiner.
Amaai, 'k zie het al aankomen dat ik zal aankomen.
Hopelijk zorgen de fietskilometers voor maximaal een status quo op de weegschaal.

Op tijd naar bed.
Morgen  staat de rondrit naar Troyes op het programma.

Fietsvakantie Champagne & Aube 2024

Last minute beslist om toch maar een fietsvakantie te boeken.
In eerste instantie achter de hand gehouden voor het geval de fotografietrip Lofoten niet doorgaat.
Daar is nog geen zekerheid over (de laatste afgelasting kwam ook lastminute) dus gedacht, waarom boek ik niet sowieso een fietsvakantie. Dan heb ik die tenminste al gehad.

Naar ... de Lüneburgerheide.
Dat was het plan, maar wie zo laat boekt voor een heidetrip is eraan voor de moeite. Iedereen lijkt in augustus de heide wel in bloei te willen zien. Geen vrije kamers meer.
VOStravel deed mij enkele andere voorstellen in Duitsland.
Daar heb ik al vaker gefietst en niets van deze voorstellen sprak mij aan (of het gebied of ik had er al eerder gefietst)
De catalogus erbij gepakt en enkele bestemmingen opgegeven die mij wel aanspraken.

Deze was er bij, bovenaan de lijst. Champagne en Aube.
Helemaal iets anders dan het uitgangspunt was de reactie van VOStravel.
En binnen de 2 dagen zat de reisbevestiging met uitnodiging om het voorschot te betalen in mijn mailbox.

Voor een eerste try-out solo ging de voorkeur naar een standplaatsvakantie.
Niet goed gelezen, dit is een vakantie met 2 hotels.
Niet echt van hotel naar hotel dag na dag, maar met 2 dagen verblijf per hotel en een laatste nacht als afsluiter in het starthotel.
Toch een beetje uit de koffer leven.
Misschien maar goed als tryout omdat ik op die manier van beide kan proeven.
Met gpx-files, makkelijk met de GPS of de smartphone.

En dus is mijn koffer gepakt, het weerbericht gecheckt, het roadbook doorgenomen en aangevuld met een stadswandeling in Troyes en kan ik er dinsdag tegen aan. Niet te ver met de auto, hoewel ik bij de zusreizen ook de enige chauffeur was.
En opletten: Europa houdt volgende week verscherpte snelheidscontroles.
In het verleden viel er al fanmail uit Duitsland en Frankrijk in de bus na een vakantieverblijf.

Beetje spannend.