De laatste fietsdag van de fietsvakantie is aangebroken.
We hebben het bezoek aan Hiddensee gespaard tot deze laatste dag.
Hiddensee is autovrij. Je komt er met de boot.
Voor je aan de haven komt is er een immens parkeerterrein om al die dagjesmensen de hele dag van hun auto te verlossen.
De heenvaart gebeurt met een soort cruiseboot.
Dek, binnenruimte, buitenbankjes, zitplaatsen.
De terugtocht zal heel wat minder zijn.
De boot is eerder een vrachtschip waar fietsers en voetgangers tussen auto's en vrachtwagens gepropt worden.
Geen beschutting, volop wind.
Een gezin heeft voor opa een plooistoel meegebracht.
Die hebben dat eerder al gedaan.
Hiddensee zelf.
Redelijk commercieel.
Ons roadbook omvat de verschillende fietstrajecten die mogelijk zijn.
Het merendeel is zo goed als onbefietsbaar.
Hotsen, botsen, afstappen.
En het is bloedheet.
Terrasjes zitten overvol.
Het hele eiland is behoorlijk vol met mensen.
De uittocht van de parking gaat filegewijs.
Bij aankomst komt iedereen zowat gespreid aan, bij de terugtocht is het duidelijk dat het schip gelost is 😉
Onderweg naar het hotel bekruipt mij een gevoel dat ik precies iets vergeten ben.
En ja hoor, blijkt mijn fietssleutel niet in mijn broekzak te zitten.
Niet te vinden in de auto.
Onder de zetels gezocht, tussen de zetels gezocht.
Spoorloos.
Gelukkig heb ik de reservesleutel mee.
Die zal verder dienst doen.
In een babbel met de nieuwe Hollandse gasten blijkt dat zij de volgende dag naar Hiddensee gaan.
Ze zullen bij de parkeerwachter informeren of er een fietssleutel met felrode sleutelhanger ingeleverd is.
We houden later contact voor de uitkomst.
(Het is niets geworden)
Voor het diner hebben we inmiddels de hele menukaart doorlopen.
Dat wordt dus kiezen.
Linda gaat een laatste keer voor de reuzeschnitzel.
Wel verdiend na deze fietsinspanningen.
