De leukste fietstocht van Nederland

Na warm en heuvelachtig Corfu in 2014 stonden op het verlanglijstje van Linda voor 2015:

• geen heuvels of bergen
• niet te warm

De uitkomst: Nederland.
We fietsen de leukste fietstocht van Nederland rondom het IJsselmeer (zonder afsluitdijk).
In plaats van de afsluitdijk kiezen we voor een boottocht met fiets van Enkhuizen naar Stavoren.
En we breien er een dagje Amsterdam aan.

Dagafstanden tussen de 35 en 70 km, meestal rond de 40 km.
Korte afstanden.
Dus combineren we de fietsrondrit met geocachen.
Een zoektocht op www.geocaching.com levert veel caches op.
Te veel.
De selectie is gemaakt, we hoeven nauwelijks van de route af te wijken.

De weersvooruitzichten
't kan vriezen, 't kan dooien.
Een mix van zon en wolken met hier en daar een bui of een onweer.
5 augustus is de eerste fietsdag, we zetten aan met onweer.

Epiloog fietsvakantie 2014

Lang leve vakantie met eigen fiets.
Dat wordt dus in de toekomst fietsen op het Europese vasteland.
Niet dat we klachten hebben over de fietsen, maar je eigen fiets zit als ... je eigen fiets.
En dat is bij een huurfiets net dat tikkeltje anders.
Neem zeker een eigen fietscomputertje (of GPS) mee om de routebeschrijving tot op de meter te kunnen volgen. Af en toe is een vernoemd herkenningspunt er niet meer. Café gesloten en nog nauwelijks herkenbaar, manège niet langer bij de bewegwijzering, of bewegwijzering die gedeeltelijk overlapt wordt door een nieuwe variant met een andere naam.
Neem zeker de landkaart mee in je fietstas. Wij scanden de kaart in dagdelen in, wat makkelijker in de kaarthouder op de stuurtas past. Een aantal ritten hebben we licht aangepast naar eigen smaak en inzicht.

De reistitel lost zijn beloftes in : fietsen op Corfu is een droom in groen en blauw.
Het was een hete droom.
Hoewel, op de fiets is de zomerzon nog net draaglijk. Je fietst ook geregeld in de schaduw van olijfbossen vergezeld door het gezang van duizenden krekels.
De meeste tochten zijn voor geoefende fietsers. Niets houdt je tegen om een stukje naast de fiets te lopen om de volgende top te halen. Hou er wel rekening mee dat het naast de fiets warmer is dan op de fiets.
De liters water die we onderweg gedronken hebben, zijn niet te tellen.

De fietstocht naar het Korissionmeer en zuidelijke kusten door het ongerept natuurgebied is totaal ongeschikt voor een stadsfiets. Met minder dan een mountainbike kom je er niet door.
Be prepared to walk of pas je route aan door bij het hekwerk terug te keren naar de eerste echte weg (in dat geval aan je rechterkant, links ligt de zee) en fiets op het T-kruispunt naar rechts op de grote weg.

Volgend jaar mag het (van Linda) niet zo warm en niet zo glooiend zijn.
Dat beperkt de keuzemogelijkheden.
Holland, here we come.
Op naar een rondje IJsselmeer.

Terug naar huis

De laatste dag is zo’n beetje een ‘verloren’ dag. Net zoals de eerste dag, toen we gelukkig al bij aankomst in onze kamer konden.
Laat vertrek en vroege aankomst in Moraïtika, dat weinig meer te bieden heeft dan zon, zee en zwembad. Dus blijven we tot 12 uur op onze kamer met een boek in de comfortabele koelte van de airco.
De voorbije week hadden we al geprospecteerd voor een restaurantje dat ons kon aanspreken.
Jimmy’s van dag 1 was afgevoerd. De salade met tonijn was eetbaar en het circus errond werkte op onze lachspieren. (Nog snel het hulpje om een fles rosé sturen naar de supermarkt, op onze vraag zowat een emmer ijsblokjes serveren om de wijn toch min of meer koel te krijgen, kleingeld in alle formaten bij mekaar puzzelen om voldoende wisselgeld te kunnen weergeven).
We kozen voor Barba Yannis, waar ze verwonderd waren op de middag eters te mogen verwelkomen.
Linda ging voor het vergelijkend warenonderzoek en bestelde ook hier een salade met tonijn. Ik voelde mij meer aangetrokken door de rubriek specialiteiten van Corfu.
Volgens de vertaling koos ik voor een stoofpotje (stew) van witte vis. Op mijn bord : een centimeterdikke moot witte vis met stevig visvlees en 1 centrale graat. De vismoot was groter dan mijn hele hand. Erbij : gekookte aardappelen en een zachte citroensaus met olijfolie, look en peterselie. Mmmmmmm, heerlijk. De gastvrouw zette extra peper en zout op tafel en wist te vertellen dat ze medium gekruid had, omdat ze de ervaring had dat toeristen het gerecht liefst iets minder gekruid aten dan gebruikelijk is.
De gerecht was voor mij perfect gekruid.
We probeerden te achterhalen welke vis er op het bord lag. Galeos. (We vroegen de gastvrouw het op te schrijven en zij probeerde ons de juiste Griekse uitspraak te ontlokken). Google bracht ons bij hondshaai. Het moet dan wel een bijzondere variant zijn, want zo’n schijven vis kan je van de hondshaai die wij kennen niet oogsten. Onze gastvrouw had het ook over ‘like shark’.

En toen begon het lange wachten. In de lobby van het hotel en op het overdekte terras tot de taxi ons kwam ophalen om nadien verder te wachten in de koele hal van de luchthaven.
Zoals gezegd, in Moraïtika is niet echt veel te beleven en de luchthaven ligt dan weer te ver van het centrum om als toerist met bagage iets praktisch georganiseerd te krijgen.
De vlucht naar huis verliep vlot en de landing was zacht. De gezagvoerder had het over regen en bliksem in Brussel gehad, maar die hebben we niet gezien. De tarmac lag nat, maar dat was het.
Mijn koffer liet een eeuwigheid op zich wachten.
Een blik op de klok was het signaal voor een sprintje naar het treinstation, waar bleek dat Linda en moderne technologie niet direct een succesvolle match zijn.
We konden de automaten toch nog op tijd een treinkaartje ontlokken en spoorden met de boemeltrein naar Wetteren, waar Clouseau zijn laatste concertnoten zong die tot in het centrum weergalmden.

Een glaasje prik met een hapje, een dansmarathon met Last tango in Halifax en een weldoende slaap, sloten de vakantieperiode af.

Naar het Korissionmeer

De laatste trip van onze fietsvakantie naar het Korissionmeer en de zuidelijke kusten.
Het roadbook laat ons even afwijken van het parcours om tot bij de zee te fietsen.
Nu ja fietsen ... het duurt niet lang of het zand wordt zo mul dat we van de fiets moeten en op het strand aankomen.
Zelfde weg terug met zand in de sandalen en tussen de tenen.
Dat vraagt om water ;)
Daarna zijn we vertrokken voor een rit die afwisselend langs binnenwegjes en langs of zelfs over het strand gaat.
Onze laatste cache op het programma is superorigineel verborgen.
Die is zeker een geocachefavoriet waard.
Hier lezen toch geen geocachers op Corfu mee, dus kunnen we wel verklappen dat het fotodoosje verstopt was in een uitsparing in de bodem van een kleurrijk vogelhuisje dat in een boom was opgehangen.
Te hoog om binnen handbereik te zijn, maar tegen het zonlicht in, bemerkten we een stukje visdraad.
Toen we aan de visdraad trokken, bleek het filmdoosje vastgemaakt aan een rolmeter die na het loggen het filmdoosje netjes weer in zijn 'garage' trok.
Naast superorigineel ook nog heel ingenieus.
Terug op de route werd ons een stukje ongerept natuurgebied beloofd.
We moesten hiervoor een hek door, waar een mountainbiker ons aangaf dat de weg doodliep op een hek.
We legden hem uit dat je echt wel verder kon, want dat het zo in ons roadbook stond.
We gaven wat aanwijzingen over links, rechts, links en dan de grote weg.
Samen zijn we rond het hek gegaan (dat was makkelijker en er was net plaats genoeg) en nadien hebben we hem niet meer teruggezien.
Het natuurgebied was ongerept, het wandelpad ook.
Met de mountainbike is dit een leuk geaccidenteerd parcours. Met de huurfiets kan je maar beter de fiets aan de hand houden en verder stappen. Zand, keien, scherpe stenen. Nee, fietsen is hier echt niet mogelijk. Het werd een stevige wandeling van enkele kilometers (wat duidelijk blijkt uit de gemiddelde snelheid die de fietscomputer vandaag optekent).
Bij de hoofdweg hebben we het voorziene parcours nog even gevolgd tot we Perivoli bereikten.
Vanaf hier zijn we op zoek gegaan naar de kustweg en hebben we de makkelijke terugweg aangevat.
Lunch bij een bankje in de schaduw aan het strand.
Op krek dezelfde plaats als bij onze vorige passage van de fiets gestapt.
In Messongi zijn we nog even in het lokale supermarktje binnengelopen voor een laatste voorraad water en enkele cadeautjes.
De laatste kilometers fietsen we op bekend terrein.

Op de fietscomputer vandaag : 41,67 bij een gemiddelde van 12.81 en een maximum van 38.31.

Aangekomen in het hotel heb ik de fietsen afgetuigd : Klickfixen verwijderd, RAM-mount van de gps verwijderd, Sigma fietscomputer en onderdelen verwijderd. De Ascot mag hier blijven. Misschien krijgt Waldo van de fietsverhuur hem wel goed ingesteld en kan hij iemand anders van dienst zijn. Meteen ook de drinkbushouder op de fiets van Linda opnieuw gemonteerd. De fietsen staan afleveringsklaar met een nota bij de sleutels over onze ervaringen en aanbevolen onderhoud.

Morgen wacht het thuisfront.

Naar Corfu stad

Ook vandaag een aangepaste rit.
Bezoek aan Corfu stad zonder de uitbreidingslus.
Heen langs de kustweg en langs dezelfde weg terug.
Licht glooiend afgewisseld met vals plat.
Vooraleer de stad te bereiken kunnen we met de fiets aan de hand eerst de dam over naar het meest bekende en gefotografeerde plaatsje van Corfu : het Vlachernaklooster
We zijn toch vooral onder de indruk van de landende en opstijgend vliegtuigen.
De dam loopt immers vlak onder de vliegroutes door. Links en rechts van de dam staan landingslichten in het water opgesteld.
Vliegtuigen vliegen af en aan, van kleine privévliegtuigen tot grote chartervliegtuigen van allerhande reisorganisaties.
Van bij het klooster gaat het eerst steil bergop voor we via Kanoni tot aan de haven van Corfu stad fietsen.
We kunnen onze fiets achterlaten in de fietsenstallingen van het park, onder een boom en -niet onbelangrijk- in de schaduw.
De cache in het park hebben we snel gevonden. Doosje zoeken hoefde niet. Het doosje werd al zo vaak weggenomen dat een foto op de vindplek voldoende bewijs is.
Een tweede cache is verborgen in het oude fort.
Daar staat een lange wachtrij aan te schuiven aan de kassa, wat ons doet besluiten om het bij de buitenkant van het fort te houden en de stad in te trekken.
Het is druk in Kerkyra.
De straten en straatjes gonzen van bedrijvigheid en van toeristen (die toch vooral veel kijken en niet zoveel kopen op het eerste gezicht)
Vriendelijke jongedames proberen ons te verleiden tot een fish spa. Maar dat zien we geen van beiden zitten.
Kelners proberen ons hun restaurant binnen te lokken. Lukt ook niet. Voor ons was het boterhammen in het park.
Een ijsje gaat er wel in.
Aangekomen bij de fiets worden alle accessoires opnieuw gemonteerd, wordt extra water gekocht en verfrissen we ons even.
De fietscomputer staat inmiddels op 0. Blijven op de knop duwen resulteert in reset. Ik had het computertje in het rugzakje van mijn fietsshirt opgeborgen en heb de trip ongewild gereset met tegen de rugleuning van de bank aan te zitten.
Een tweede euvel blijkt bij terugkeer op de dam. Mijn fietstas is niet afgesloten. Op het eerste gezicht is alles ok, maar later zal blijken dat het zwarte gastendoekje waarmee we onze handen afdroogden niet langer meer bij ons is, maar ergens in Corfustad rondzwerft.
We stoppen in Benitses om bij dezelfde jongedame een fris biertje te bestellen. Met zo'n 6 km voor de boeg kan dat wel zonder spaghetti aldente benen te krijgen.
In de shop tegenover het terras kan ik een mini-Corfu-handdoek kopen voor een prikje. Euvel opgelost.

Vandaag op de fietsteller (nagerekend vertrekkend van het totaal aantal gefietste kilometers) : 36,93 km, tijd op de fiets  2u49, met een gemiddelde van 15,15 en een maximum van 35,04

Naar Lefkimi

De rit van vandaag hebben we aangepast. Na Lefkimi zullen we het roadbook niet volgen, maar terugkeren langs de kustweg.
Het traject voert ons langs kleine vissersdorpen en haventjes.
Daarna duiken we toch het binnenland in om uiteindelijk weer bij de kust uit te komen.
Ook vandaag heb ik te kampen met een afgelopen ketting.
Vlak nadat we onze eerste cache voor vandaag bovengehaald hebben, is het zover.
Met plastic handschoentjes en een schroevendraaier is het een fluitje van een cent  om de ketting weer over het kleinste tandwiel te leggen.
We lunchen op de speelplaats van een school. De picknickbanken staan nog net te veel in de zon om ze op reguliere wijze te gebruiken.
We fietsen ook door Kavos. Schoolvoorbeeld van slechte smaak en toeristische vercommercialisering. Te lelijk om foto's te maken.
Je kan de hoofdstraat nog het best vergelijken met de toeristenvallen in een pretpark. Het ene restaurant naast het andere souvenirwinkeltje. M
Meer valt er niet te zien, en dat enkele straten lang. Overal weerklinkt muzak.
We zijn blij dat we Kavos achter ons kunnen laten. Op naar Lefkimi. Hier zit ook een cache verborgen die we zullen proberen bovenhalen. We moeten hiervoor de roadbookroute verlaten en de GPS volgen.
Hierbij komen we aan een prachtig inlands haventje met een brugje over het water en leuke terrasjes. We fietsen eerst verder door op zoek naar de cache die we niet zullen vinden. De zoektocht brengt ons wel naar het convent of the lady of Kokkinada.
We willen terugkeren naar het punt waar we de route verlaten hebben maar lezen in het roadbook dat dat langs een pittoresk bruggetje komt.
Even twijfel of het roadbook het over hetzelfde bruggetje heeft.
We strijken neer op 1 van de terrasjes en bekijken de kaart en het roadbook.
Om te beslissen dat we even het water zullen volgen.
Met een omweg komen we uiteindelijk op de juiste route terecht en in plaats van in te pikken op de aansluiting met het alternatieve korte programma uit het roadbook, kiezen we voor de kustweg terug. Meestal vlak of licht glooiend, maar af en toe moeten we toch van de fiets.
Ook vandaag last van het dubbel H-gehalte.

We fietsten vandaag 64,51 km, met een gemiddelde van 14,2 en een maximum van 39,05.
We zaten 4.32 uur op de fiets.

Naar Paramona, Ano Pavliana en Pentati

Een minder lange tocht vandaag, zo’n 34 km staat in het roadbook.
Kort na de start een fietsprobleem. Gisteren is de ketting er al eens afgelopen op mijn fiets. Vandaag  voel ik een ongewone weerstand en stap wijselijk af. De ketting hangt zo’n beetje tussen het kleinste en middelste voorblad. Met een schroevendraaier kan ik de ketting iets optillen waardoor hij toch terug op zijn plaats komt.
Bij teruggave van de fietsen zullen we enkele ervaringen meegeven. Voor mijn fiets althans. In elk geval voorderailleur nakijken, wellicht ook remblokken vervangen voor de volgende huurder. En als het even kan : ketting ontvetten en schoonmaken om daarna opnieuw te smeren. Het lijkt na een fietstocht wel of langs een fontein met opspattende olie gepasseerd ben. Witte benen vol zwarte oliespikkels.
Bij de eerste cache in Paramona moeten we even zoeken. We denken er zelfs over om hem links te laten liggen. Maar bij een tweede poging lukt het uiteindelijk om de cache op een prachtig verlaten strandje boven te toveren. (In de namiddag zullen we hier opnieuw voorbijkomen. We vermoeden dat het strandje nu overbevolkt zal zijn, te zien aan de auto’s die in het olijfbos geparkeerd staan).
De weg slingert van links naar rechts en op en neer.
“Wie niet graag het onderste uit de kan haalt, kan best afstappen en een eindje te voet gaan” vermeldt het roadbook bij kilometer 12.
Het dubbel H-gehalte speelde ons parten : helling en hitte.
We moeten van de fiets.
Een eindeloze klim naar Ano Pavliana met nauwelijks schaduwpartijen.
Wij noemen het een godvergeten gat, het roadbook heeft het over een authentiek Grieks dorp waar het woord toerisme nog niet bekend is.
Onze drankvoorraad is op en een bevoorradingspunt in is geen velden of wegen te bekennen.
Dus trekken we onze stoute Griekse schoenen aan en spreken een oude vrouw aan en vragen om nero. Ze neemt mij mee naar haar huis tot bij de waterkraan en vult onze thermossen met fris water.
We proberen haar ook in het Grieks te bedanken, maar dat valt niet mee. Het wordt dus veeleer in gebarentaal. Ze geeft ons nog een bemoedigend tikje op de schouder.
Even verder ontdekken we dan toch een drankgelegenheid en bewaren onze watervoorraad voor later onderweg.

Wie veel klimt, wordt beloond met prachtige panorama’s en ook met een suizende afdaling. Altijd toch klaar om in de remmen te knijpen en geregeld afremmend. De weg gaat hier geregeld zonder enige waarschuwing over van glad asfalt in een hobbelige variant.

Een tweede cache voor vandaag is verborgen bij een kerkje in Pentati. Jammer genoeg staan de zitbanken in de zon, maar verder vinden we er een openbaar en heel proper toilet en de mogelijkheid om na de lunch onze handen te wassen.
De laatste afdaling brengt ons terug naar Paramona waar het roadbook ons een ommetje laat maken langs de zee. Prachtig, maar na de afdaling naar de zee volgt … een klimmetje om opnieuw op de weg uit te komen. De weg naar het hotel.

We fietsten 33.95 km in 2u37 met een gemiddelde van 12.95 en een maximumsnelheid van 38.03